Arboreto salvatico

‘Na cùbia de amighi i me a apéna regalàt al libre “Arboreto salvatico”, de Mario Rigoni Stern.

Al me a plasùt subito come regalo, parchè Rigoni Stern lo ai sempre consìderat un òn da stimà.

L’é un librùt sotìl, a l’à un thentenèr de pagine, ma chisto nó l’inpedìss da véde la sensibilità e l’emotività de chi che, par duta la só vita, a l’à savùt vardà l’incanto de la natura e de le só manifestathións.

Al libre al descrìf vinti difarénti cualità de alberi che al stesso autór l’aveva inplantàt ‘ntel terén intór via ciasa sóa, su l’altopiano de Asiago.

Ogni descrithión la parla de diverse robe: da le robe de botanica, a l’ecologia, ai usi del lénc, fin a le credenthe popolari e ai miti de l’antichità.

L’é da gòdesse a liédhe ‘ste descrithións, se fai un ripasso de robe beldà cognossùde e ancia ‘na scoperta de robe nóve.

Chèl che l’é pì inportante, par mi, l’é però ‘l gran ecuilibrio che l’autór al dimostra da ‘vé cuàn che ‘l parla de i alberi e de i bósch, che se lo ciàta pulido ‘nte la introduthión.

Lui difati, ‘nte ‘l stesso momento che al ricognóss la dipendéntha dei òmis ‘nte i confronti d’i bosch, al tin presente che ‘l rispèto de le regole pa’ tajà i bósch, definide in sècui de atività a partì da la Republica de Venethia, al pól garantì sia ‘l godimento de i servìthi che ‘l bósch al òfre, sia ‘l mantenimento in bòne condithións del stesso bósch.

E alòra, par finì, l’òn nó l’é senpre e par fortha un elemento de disturbo, ma ‘l pól ésse gestór aténto del patrimonio de la natura.

Par tant che podón, pensónselo e tornón a failo pensà a chei altre: l'é inportante.